Architektura J. Plečnika

Po powstaniu niepodległej Czechosłowacji w 1918 roku Praski Zamek stał się rezydencją prezydentów. Pierwszy z nich, Tomáš Garrigue Masaryk, powierzył modyfikację obszaru zamkowego słowackiemu architektowi i urbaniście Jože Plečnikowi (1872–1957). Pełnił on funkcję architekta Zamku Praskiego do 1934 roku.

Architekt prezydenta

„Ten zamek i jego otoczenie mają szansę stać się wyjątkowym punktem historycznym i nie znam nikogo innego oprócz Pana, kto mógłby tego dokonać,” napisał Masaryk do Plečnika, który pracował wówczas w Akademii Sztuk Pięknych jako profesor architektury dekoracyjnej. Ich współpraca zaowocowała serią zmian wewnątrz i na zewnątrz Praskiego Zamku. Dziełem Plečnika jest na przykład Sala Kolumnowa z miedzianym stropem przy wejściu do Sali Hiszpańskiej, Bycze Schody, łączące południowe ogrody z III. dziedzińcem czy 18-metrowy granitowy obelisk przy katedrze św. Wita. Z wyjątkowym talentem do łączenia starego i nowego w harmonijną całość, Plečnik zmodyfikował również ogrody otaczające Zamek, mieszkanie prezydenta i letnią rezydencję w Lánach.

Kościół jak statek

Plečnik był bardzo wierzący; być może właśnie dlatego jego najlepsze dzieła to budowle sakralne. Godnym podziwu obiektem Plečnika jest Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa na Vinohradach, najpiękniejszy nowoczesny kościół w Pradze, przypominający mistyczne budowle antycznego Egiptu. Szeroką, 42-metrową dzwonnicę z miedzianą kopułą i krzyżem widać nawet z Praskiego Zamku.

Rękę Plečnika widać też w oryginalnym wnętrzu świątyni, inspirowanym Arką Noego. Nad głónym ołtarzem z białego marmuru szumawskiego unosi się pozłacana postać Chrystusa w symbolicznym sercu, uzupełniona przez sześciu czeskich świętych, Godna uwagi jest też biała platforma, wynosząca w górę dzwonnicę.